Jordan Peele's 'spirituele vervolg' op Candyman is onderweg, maar Candyman: Farewell to the Flesh was ondanks slechte recensies een opmerkelijk waardig vervolg.
Candyman: Farewell to the Flesh was het vervolg uit 1995 op Candyman en is ondanks alle slechte recensies een waardige aflevering in de franchise.
Drie jaar later Candyman verbaasde het publiek met zijn beklijvende verhaal gebaseerd op het korte verhaal van Clive Barker, 'The Forbidden', Candyman: Farewell to the Flesh verzamelde velen die betrokken waren bij het oorspronkelijke project en probeerden het achtergrondverhaal van hun tragische schurk uit te breiden. Regisseur Bernard Rose uit de originele film gooide een idee op waardoor de Candyman een klassieke Dracula-figuur zou worden, meer een romantische, goed opgeleide anti-held in plaats van cultureel toe te eigenen. Volgens Virginia Madsen, die Helen Lyle speelde in de eerste film, hielden de producers niet van Rose's idee omdat ze geen interraciaal liefdesverhaal wilden maken waarop de film centraal stond.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in snelle weergave te starten.
Jordan Peele , die een behoorlijke naam heeft opgebouwd in de horrorgemeenschap met Ons en Eruit , heeft zijn productiebedrijf achter een 'spiritueel vervolg' gezet Candyman die in 2020 in de bioscopen te zien zal zijn. Velen hebben zich afgevraagd of zijn verhaal meer van de route die Rose wilde nemen zal verkennen, en of het misschien een andere kant van de Candyman zal laten zien.
Candyman 2 legde het achtergrondverhaal van de Candyman uit
Ondanks dat producers niet enthousiast zijn over een interraciaal liefdesverhaal, Candyman: Farewell to the Flesh verkende het achtergrondverhaal van Daniel Robitaille als zoon van een slaaf die op een plantage in New Orleans werkte. Robitaille was een kunstenaar die werd ingehuurd om een portret te schilderen van Caroline, de dochter van een rijke blanke landeigenaar; de twee werden verliefd, hadden een affaire en Caroline werd zwanger van Daniels kind. Hierdoor werd hij gelyncht en bedekt met honing, wat resulteerde in zijn bijnaam 'the Candy Man'. Hij werd doodgestoken door bijen en beschimpt door Caroline's vader, die hem zijn misvormde gezicht in een spiegel liet zien, waardoor zijn ziel voor eeuwig gevangen zat. Het vervolg volgt Annie (Kelly Rowan), die een afstammeling is van het kind van Daniel en Caroline.
Ondanks dat het vreselijke recensies kreeg, werkte het vervolg om veel redenen. Ten eerste onderzocht de eerste film de obsessie van Helen Lyle met stedelijke legendes zozeer dat het publiek zich soms moest afvragen of de Candyman echt echt was of slechts een verzinsel van haar verbeelding. Deze film elimineert dat volledig door hem het middelpunt van de film te maken en het reeds bestaande achtergrondverhaal te verkennen door het benen te geven. De verandering van omgeving van Chicago's Cabrini Green naar de geromantiseerde stad New Orleans, die doordrenkt is van overlevering, traditie en praktisch synoniem is met griezelig zijn, was welkom; het gaf Candyman een reden van bestaan omdat mensen in New Orleans de neiging hebben mythe en legende van harte te omarmen. Zijn krachten zijn ontleend aan mensen die hem oproepen, dus dit is een kans voor hem om echt tot zijn recht te komen terwijl hij vergelding zoekt voor wat hij heeft verloren. De tragische elementen rond zijn karakter worden hier ook vollediger gerealiseerd, omdat hij via Annie een kans maakt op een gezin, zelfs als hij in wezen vervloekt is. Hij krijgt de afsluiting te weten dat zijn nalatenschap wordt voortgezet, en krijgt de kans om zijn eigen bloedverwant in hem te laten geloven en hun verhaal te leren kennen.
Een krachtig optreden van Tony Todd, die zijn rol van Candyman voor het vervolg heeft overgenomen, laat zien hoe belangrijk het is om iemands geschiedenis en wortels te kennen. Het gaat erom legacy en traditie levend te houden, en dat is het middelpunt van de meeste goede urban legendes; ze behouden hun macht doordat ze opnieuw worden verteld en van generatie op generatie worden doorgegeven. Hoewel het nog steeds bleek kan zijn in vergelijking met zijn voorganger, Candyman: Farewell to the Flesh verdient meer bijval.