Als het gaat om zombiefilms, is Dawn of Dead de beste. Maar is het origineel uit 1978 het beste, of neemt de remake uit 2010 de kroon?
Als het om zombiefilms gaat, gaat er niets boven Dawn of the Dead . Afgezien van smaak en mening, er is gewoon geen andere zombiefilm die deed voor het genre wat Dawn of the Dead deed in 1978. Het bracht een revolutie teweeg in het genre, het maakte van George A. Romero een horrorlegende en het hielp zombies de mainstream te maken.
De zombieboom van de jaren 2010 had niet kunnen bestaan zonder. En, in een ronduit verrassende wending van het lot, is de remake dat ook best goed . Hoewel het weinig gemeen heeft met zijn voorganger, staat het trots als een op zichzelf staande zombiefilm. Sommigen zeggen misschien zelfs dat het beter is ...
10Origineel: The Tone
Een deel van wat het origineel maakt Dawn of the Dead niet zo boeiend is niet de cast of het bloed (hoewel die zeker helpen), maar de stugge toon van de film. Hoewel het zeker momenten van lichtzinnigheid bevat, heeft nooit eerder of sinds een film zo gruwelijk de niet-aflatende horror van een zombie-apocalyps vastgelegd.
De opening van ongeveer twintig minuten is prachtig en geeft perfect de volledige achteruitgang van de moderne samenleving weer. Vanaf daar wordt het alleen maar erger, terwijl de personages zich nestelen in een griezelig leeg winkelcentrum en het moeten verdedigen tegen rondzwervende bandieten die gek zijn op geweld en hebzucht.
9Remake: The Action
Als actie wordt gezocht, dan is de remake zeker de juiste keuze. Het origineel bevat zeker een deel van de prachtige actie, maar het is ontsierd in de twijfelachtige diepten van goedkope films uit de jaren '70.
De montage kan twijfelachtig zijn, het geluidsontwerp is gedempt en niet overtuigend (daarover later meer), en het is over het algemeen vlak gefilmd. Het tegenovergestelde geldt voor de remake. Het is veel kinetischer en Zack Snyder bewijst een veel cinematischer regisseur te zijn dan George A. Romero. Het verhoogde budget heeft zeker geholpen.
8Origineel: The Pacing
Hoe kinetisch gericht de remake ook is, de gebreken liggen in het tempo. De remake biedt vrijwel constant geweld, waarbij van het ene gewelddadige decorstuk naar het andere gaat met weinig tijd voor karakterontwikkeling of toonzetting. Het origineel is veel beter op deze afdeling.
Het bevat ook veel scènes van actie en zinloos geweld, maar het vindt ook tijd om te ademen. Personages ontwikkelen zich, motivaties mogen bloeien en de toon is perfect ingesteld. Op deze manier blijkt het geweld dreigender. Voortdurend gebombardeerd worden met actie blijkt na een tijdje vermoeiend te zijn.
7Remake: The Extravagance
Dit heeft in veel opzichten veel gemeen met de actie. De remake is simpelweg ambitieuzer dan het origineel, zowel wat bombast als extravagantie betreft. Hoewel beide plaatsvinden in een winkelcentrum, slaagt de remake erin om voor meer viscerale opwinding te zorgen.
Het doet net als een actiefilm, gaande van decorstuk tot decorstuk - de openingsscène, het parkeergarage-avontuur, de poging om Andy te redden, het explosieve vertrek uit het winkelcentrum en de climaxrit naar de jachthaven blijken allemaal bijzonder boeiend en spannend. Het is allemaal zoveel spannender dan wat het origineel te bieden heeft.
6Origineel: The Cast
De Dawn of the Dead remake doet wat de meeste remakes doen - het wordt groter en luider. De cast is enorm toegenomen en het publiek wordt gedwongen om een dozijn individuen bij te houden. Het grotere aantal, gecombineerd met de afhankelijkheid van de film op actie boven karakter, zorgt ervoor dat niemand genoeg tijd krijgt om zich te ontwikkelen.
Het origineel volgt een kerncast van vier personages. Iedereen krijgt zijn eigen kleine boog en subplot, en de tijd die het publiek met hen doorbrengt, blijkt zinvoller en uiteindelijk emotioneler. Het is alsof je naar een wild feest gaat of rustige tijd doorbrengt met vier kwaliteitsvrienden.
5Remake: The Sound Design
Het is moeilijk te zeggen, maar het origineel begint echt zijn ouderdom te vertonen. Niet alleen qua visuals, maar ook qua sounddesign. De soundtrack van het origineel is gruwelijk gedateerd - de dialoog is nauwelijks te horen boven geluidseffecten, geweerschoten klinken belachelijk, zombiegeluiden zijn oubollig en de film is over het algemeen slecht gemixt.
Het is zeker niet de film om uit te halen om te pronken met het nieuwe geluidssysteem. De remake is in dat opzicht veel moderner, gevuld met krakende geweerschoten, explosies, gierende zombies en duidelijke dialogen. Geluidsontwerp gaat ver, en het geluid van het origineel kan voor sommigen te verouderd zijn.
4Origineel: The Gore
Je kunt er niet omheen. Net als het geluid, ziet het bloed van het origineel er gruwelijk gedateerd uit. Maar dat betekent niet dat het niet lovenswaardig is. Op veel manieren, Dawn of the Dead fungeert als een hoeksteen voor gore in films, waarbij het make-upteam wordt geleid door de legendarische Tom Savini. En wat is een zombiefilm zonder een beetje bloed?
De remake, hoewel bloederig, is verrassend tam in vergelijking met het veel gewelddadiger en grotesker origineel. Hoofden exploderen, ledematen worden van lichamen weggerukt en ingewanden worden uit magen gerukt. Het ziet er een beetje raar uit, maar het is ambitieuzer en invloedrijker dan de remake.
3Remake: The Ending
Hoe geweldig het origineel ook is, het einde blijkt een beetje anticlimax. De zombies veroveren het winkelcentrum, Stephen sterft in de aanval en zowel Fran als Peter ontsnappen in de helikopter. Het is prima, maar het heeft niet veel impact.
De remake heeft een veel meer visceraal en deprimerend einde dat bij de kijkers zal blijven lang nadat de film is afgelopen. Er is hier geen happy end - de personages vinden een eiland, ontdekken dat het wordt overspoeld door zombies en sterven. Dat is hoe je een zombiefilm beëindigt.
tweeOrigineel: The Social Commentary
Het origineel werkt als een ongecompliceerde zombiefilm. Maar veel van zijn lof komt voort uit het verrassende sociale commentaar dat erin wordt gevonden. Tot op de dag van vandaag worden zombies gebruikt voor allegorische doeleinden, en dat begon allemaal met Dawn of the Dead .
De film behandelt thema's als onzinnig consumentisme, inherente hebzucht en de neiging van de mensheid tot geweld, oorlog en bezittingen. Het is veel slimmer dan waar het recht op heeft, en dit heeft ongetwijfeld bijgedragen aan zijn reputatie als de GEIT.
1Remake: ziet er moderner uit
Terugkomend op het hele 'gedateerde' aspect, de remake gewoon ziet eruit beter dan het origineel. Afgezien van gedateerde mode en decoratie, ziet het origineel eruit als een goedkope film uit 1978. Het is niet scherp, de details zijn warrig en vlak, en de kleuren zijn een beetje 'afwijkend' (compleet met het beruchte oranje bloed).
Dat gezegd hebbende, de blu-ray en aankomende 4K HDR-release zouden wonderen moeten doen voor zijn visuele palet. De remake ziet er gewoon veel robuuster en dynamischer uit. Als visuele kwaliteit van belang is, zegeviert de remake gewoon het origineel.