Pan's Labyrinth is een eenvoudig verhaal, maar regisseur Guillermo Del Toro verkent complexe thema's over menselijke moraliteit en vrije wil.
Het labyrint van Pan is zowel een historisch stuk geworteld in historische gebeurtenissen als een duister sprookje dat kinderlijke angsten en wonderen onderzoekt, maar de ware betekenis van de film ligt in het vermogen om deze twee aspecten als parallelle ervaringen weer te geven. Regisseur Guillermo del Toro staat bekend om zijn gevoeligheden om het fantastische te combineren met het alledaagse, waardoor de scheidslijn tussen mythische monsters en gewone mensen vervaagt. De gewelddadige maar grillige fabel van de auteur, die nog steeds wordt beschouwd als een filmisch meesterwerk, is misschien wel het bekronende voorbeeld van zijn vertelstijl.
Ondanks alle kritische analyse die de film heeft uitgelokt, heeft del Toro dat uitgedrukt Het labyrint van Pan is in wezen een eenvoudig verhaal dat is gemaakt om de sprookjes te belichamen die het werk inspireerden. In een interview in de homevideo-release verklaarde de regisseur dat deze eenvoud mensen bang maakt en een duidelijke boodschap overbrengt in verhalen als deze. Het gebrek aan uitleg over de magische gebeurtenissen is zowel verontrustend als poëtisch, waardoor het verhaal binnen zijn eigen wereld en door zijn beelden kan stromen.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in snelle weergave te starten.
Personages mogen archetypen zijn om te corresponderen met hun rol binnen de folktale traditie, en om de thema's door het hele verhaal te verkondigen. De hoofdrolspeler, Ofelia, is representatief voor het adolescente meisje dat typisch in sprookjes wordt aangetroffen, terwijl de helden en schurken worden gedefinieerd in relatie tot hun sprookjesachtige tegenhangers. Del Toro wijst er bijvoorbeeld op dat de rebellen zijn als de bosmannen die Roodkapje redden van de grote boze fascistische wolf. Op een vergelijkbare manier kunnen de fantastische elementen waarvan Ofelia getuige is, worden gezien als haar manier om de wereld om haar heen te begrijpen, net zoals sprookjes worden gebruikt om complexe concepten op een gemakkelijker verteerbare manier uit te leggen.
Pan's Labyrinth gaat over keuze en ongehoorzaamheid
Del Toro heeft verklaard dat de thema's van Pan Labyrint kan door het hele verhaal worden getraceerd dankzij de symbolische herhaling, een gemeenschappelijk kenmerk van sprookjes. De faun geeft Ofelia drie taken om haar te helpen terugkeren naar haar plaats als koningin van de onderwereld, maar ze negeert vaak instructies en maakt keuzes op basis van haar eigen geweten. Haar beslissingen zijn niet altijd de veiligste, zoals in het geval van het eten van het voedsel van de bleke man, maar haar moraliteit geeft haar uiteindelijk de nobelste en meest heroïsche eindes. In plaats van het bloed van haar kleine broertje te vergieten, vergoot Ofelia haar eigen bloed om het portaal naar de onderwereld te openen.
Evenzo brengt het opereren onder een fascistisch regime zijn eigen reeks gevaren met zich mee die in de echte wereld zijn gegrondvest. De rebellen verzetten zich tegen autocratisch bestuur door ongehoorzaamheid, wat doet denken aan Ofelia's neiging om haar eigen keuzes te volgen in plaats van blindelings bevelen op te volgen. De huishoudster Mercedes loopt parallel met Ofelia in haar subversieve gedrag en ondergaat haar eigen processen tegen de monsterlijke kapitein Vidal. De twee met elkaar verweven verhalen herhalen dus dezelfde patronen om te bewijzen dat vertrouwen in persoonlijke gevoelens boven autoriteit leidt tot een zuiverder gevoel van moraliteit.
Del Toro vertelt over hoe de psycholoog Bruno Bettelheim theoretiseerde dat door de geschiedenis heen sprookjes zijn gebruikt om raadselachtige aspecten van de wereld te manifesteren. Aanvankelijk werden deze verhalen gebruikt om natuurlijke verschijnselen te verklaren, maar naarmate de wetenschap zich ontwikkelde, vertegenwoordigden ze meer psychologische aspecten die verband hielden met menselijk gedrag. Het labyrint van Pan is de filmmaker die deze rijke traditie op zijn eigen manier voortzet, waarbij hij specifieke iconografie gebruikt om sprookjesachtige elementen naar de echte wereld te brengen en monsters gebruiken om een wandtapijt van menselijke moraliteit uit te drukken.