X-Men: The Last Stand viel tegen. Het leverde wat actie, weetjes voor de fans en een paar verrassingen op. Verrassingen betekenden uiteindelijk niet veel.
Net als de popcorn die ik at tijdens het kijken, was het best lekker, maar niet erg bevredigend.
OK. Eerste dingen eerst ... Ik moet Brett Ratner rekwisieten geven om op het laatst mogelijke moment in deze X-Men-film te stappen en hem in een waanzinnig korte tijd samen te stellen. Het was amper een jaar tussen de tijd dat Ratner aan boord kwam en de film verscheen op je lokale multiplex. Ik weet nog steeds niet hoe ze het voor elkaar hebben gekregen.
Hier is waar ik wilde zeggen 'En nu voor het slechte nieuws ...', maar het is eigenlijk niet zo erg als het lauw is (weet je, lauw). :-)
Als er enige twijfel bestond over alle verklaringen die afkomstig waren van degenen die bij de productie betrokken waren, dat X-Men: The Last Stand zou inderdaad de laatste volledige X-Men-film zijn. Ik ben hier om je te vertellen dat ze geen grapje maakten. Ofwel dat of ze zullen deze hele film moeten opschrijven als een droomsequentie a la dat ene seizoen waarin de tv-show Dallas sprong de haai. Dit is het, mensen, en ze zijn er helemaal niet subtiel over.
Ja, personages gaan dood, maar niet alleen dat, sommige personages verliezen hun mutante vaardigheden, en dan heb ik het niet over de extra's. Hoewel ik zal proberen om dat de omvang van de spoilers in deze review te maken.
De film begint 20 jaar geleden met een veel jongere Charles Xavier en Eric Lensher (pre-Magneto) op bezoek bij een pre-tiener Jean Gray. De special effects-crew deed afwisselend echt gaaf en griezelig werk om deze twee jongens er veel jonger uit te laten zien. Soms was het echt overtuigend, en tijdens een paar shots leek het alsof Botox vreselijk verkeerd was gegaan, maar ik dwaal af.
Het blijkt dat Miss Gray een 'Klasse 5-mutant' is die haar op één lijn brengt met Charles of zelfs boven hem in krachtniveau. We ontdekken dat Charles een reeks blokkades in haar hoofd heeft gestopt om haar te beschermen tegen het feit dat ze in feite zo'n krachtige mutant is om haar en anderen te beschermen. Het probleem is dat hij het niet ver genoeg kon begraven en het schuilt net onder het oppervlak. We maken ook kennis met Warren Worthington III (ook bekend als Angel) als een jonge jongen, die worstelt met zijn (voor zover hij het ziet) misvorming.
Van daaruit worden we meegenomen naar een gevechtsscène met Wolverine, Storm, Kitty Pryde (blijkbaar de enige mutant op de planeet zonder een cool 'handvat') en een ernstig onderbenut in de film Colossus. Het punt is dat 'ze nog niet klaar zijn', aldus Wolverine.
Al snel krijgen Xavier en Cyclops elk een paranormaal schot ondersteboven, wat aangeeft dat het bewustzijn van Jean Gray daarbuiten mogelijk nog leeft. Cyclops gaat naar Alkali Lake waar Jean vermoedelijk stierf en zie, ze verschijnt aan hem, levend maar enigszins griezelig.
Op een ander spoor volgt het verhaal de creatie van een nieuw medicijn dat mutanten van hun krachten kan genezen en er gewone oude homosapiens van kan maken. Sommige mutanten verheugen zich over het nieuws, terwijl anderen woedend zijn. Het begint natuurlijk met de machten die beweren dat het volledig vrijwillig zal zijn, maar dat weerhoudt hen er niet van om wapens te ontwikkelen die de drug van een afstand kunnen afleveren. Natuurlijk wordt Magneto leider van de 'Brotherhood' terwijl de X-Men worstelt met de ethiek van de zogenaamde remedie.
Genoeg over de plot ... is het een is goed , je vraagt?
Nou ... soort van, maar niet echt. Natuurlijk heb je meer nodig dan dat. :-)
Er is genoeg actie in de film om zijn bestaan als een superheld / actiefilm te rechtvaardigen. Ongetwijfeld. Grote productiestukken met honderden mutanten, vuurballen, mensen die door de lucht vliegen en spullen kapot slaan en ga zo maar door. Het probleem is dat er niet echt veel anders is om je naar binnen te halen. Er zijn ook momenten waarop het gebrek aan productietijd doorkomt en het lijkt alsof ze hier en daar hebben beknibbeld.
Het probleem is dat er VEEL gebeurt in deze film dat voldoende emotionele impact zou moeten hebben om je het gevoel te geven dat je in je buik bent getrapt. Behalve dat het dat niet doet. Helemaal. En dat stinkt, want met de dingen die de personages overkomen die we in deze film kennen, zouden we de bioscoop met stomheid geslagen moeten verlaten en ons hoofd moeten schudden bij de verliezen.
Nu ben ik geen filmmaker, dus ik kan niet zeggen wat het probleem precies is, maar ik denk dat het een combinatie is van zowel script, regie als uitvoering (wat is er nog meer, toch?). Ik weet zeker dat je inmiddels hebt gehoord dat hoofdpersonages in de film sterven. Met een van hen zul je knipperen als je het mist, en je afvragen of je het wel hebt gemist, een ander heeft enige impact, maar aan het einde van de scène vraag je je eigenlijk af of het had kunnen worden gestopt. De derde heeft in ieder geval enige impact, maar dat is meer toe te schrijven aan het personage dat we allemaal kennen, de ster van deze X-films is. Het was eigenlijk schokkender (en een van de beter behandelde scènes in de film) om te zien dat een van de mutanten onvrijwillig hun krachten verloor en wat er daarna met hen gebeurt.
Het andere dat me echt in de war brengt, is of er al dan niet een kloon van Halle Berry rondloopt. Dit kan onmogelijk dezelfde actrice zijn die een OSCAR heeft gewonnen omdat ze hardop huilde! Nee, ik weiger het te geloven. In één scène houdt ze een lofrede voor een van de personages die is overleden en het was steen, koud saai. Dit was een scène die een krachtige impact had moeten hebben, maar hij viel volledig en volkomen plat. Stel je voor dat je op een begrafenis bent en de lofrede is zo banaal en saai dat je op je horloge kijkt. Gewoon verschrikkelijk. Tegen het einde was er zelfs een wegwerplijn van Ian McKellan die me deed ineenkrimpen.
Ze slagen er wel in om de fans een bot of twee te gooien ... we zien de Danger Room even, een Sentinel verschijnt half, Kelsey Grammar as The Beast werkte eigenlijk best goed, dacht ik (tot aan de 'sterren en kousenbanden 'commentaar), en de afbeelding van Jean Gray als Phoenix was redelijk goed gedaan, met enkele foto's van haar die me deden denken aan de Dark Phoenix-saga uit de strips 20 jaar geleden. We krijgen zelfs eindelijk Bobby Drake te zien die helemaal 'ijskoud' is. Ik hield ook erg van de man die ze hadden uitgekozen om Juggernaut te zijn. Die gast moet gewoon een mutant zijn in het echte leven! En natuurlijk is opnieuw Hugh Jackman als Wolverine de echte ster van de film.
Dus over het algemeen was het echt teleurstellend, maar het leverde in ieder geval wat actie, weetjes voor de fans en een paar verrassingen op. Het probleem was dat tegen de tijd dat ze klaar waren, de verrassingen niet zoveel betekenden als ze zouden moeten.