Blade Runner heeft verschillende versies van de originele Ridley Scott-film gehad. Hier zijn alle versies gerangschikt van slechte tot legendarische klassieke film.
Ridley Scott's Blade Runner wordt door veel fans beschouwd als een van de beste sciencefictionfilms ooit gemaakt. De cultklassieker uit 1982 is gebaseerd op Philip K. Dick's baanbrekende sciencefictionroman 'Do Androids Dream of Electric Sheep' en wordt beschouwd als een tot nadenken stemmend en suggestief stukje filmgeschiedenis. De plot concentreert zich op politiedetective Rick Deckard die op jacht gaat naar synthetische mensen die bekend staan als Replicants in een futuristische wereld die wantrouwend staat tegenover de al te menselijke androïden. Door met mensachtige machines om te gaan, confronteert hij zijn eigen menselijkheid.
Sinds het debuut in 1982, Blade Runner is op zeven verschillende manieren uitgebracht; de San Diego sneak peak cut in 1982, de Amerikaanse theatrale cut in 1982, de International theatrale cut in 1982, de workprint cut in 1982, de Amerikaanse uitzendversie voor televisie in 1986, de Director's Cut goedgekeurd door Ridley Scott in 1992, en de ultieme realisatie van zijn visie, The Final Cut uitgebracht in 2007. We hebben ze hier gerangschikt op basis van verschillen in vertelling, welke scènes werden toegevoegd en afgetrokken, en de algehele samenhang van het verhaal.
7VS UITZENDVERSIE (1986)
Gestroomlijnd tot een coole 114 minuten, deze versie, uitgezonden in de VS door CBS, heeft alle sporen van naaktheid, godslastering en grafisch geweld verwijderd. Als dat walgelijk klinkt, stel je dan voor dat er ook een 'CBS Saturday Night Movie Teaser' is met een of andere schok die elk aspect van de film aan je uitlegt, anders kunnen je hersenen de filmische complexiteit niet aan. Hij zorgt ervoor dat je zeker weet dat Deckard absoluut GEEN Replicant is.
De tekstscrawl in de uitzendversie van de VS is ook anders, en het wordt verteld door iemand die niet Harrison Ford is. Het is ontworpen om opnieuw het publiek over het hoofd te slaan met informatie voor het geval ze te verdwalen. U kunt deze versie nergens vinden tenzij iemand hem op tape heeft opgenomen, maar waarom zouden ze?
6SAN DIEGO SNEAK PEAK VERSIE (1982)
Iets van een 'eenhoorn' om tegenwoordig te vinden, de San Diego Sneak-piek van Blade Runner is in wezen hetzelfde als de Amerikaanse theatrale release van de film in 1982, met bonusscènes toegevoegd. Dit betekent dat het in het begin de door de studio gemandateerde voice-over heeft van een met tegenzin gemaakte Harrison Ford, evenals het 'happy end' die laten zien dat Deckard en Rachael de Replicant de zonsondergang tegemoet rijden.
Aangezien de San Diego-versie slechts één keer werd getoond tijdens een speciaal preview-evenement met strenge beveiliging, lijkt het erop dat we deze nooit daadwerkelijk zullen zien verschijnen, dus er is geen manier om te garanderen dat het echt is. We weten dat de drie extra scènes een intro bevatten voor Roy Batty in een VidPhon-stand, Deckard die zijn pistool herlaadde nadat Batty zijn vingers had kunnen breken, en extra beelden voor Deckard en Rachael's 'rit naar de zonsondergang'.
5US THEATRICAL RELEASE (1982)
Het is ironisch dat de feitelijke theatrale release van deze film door de meesten niet als beter wordt beschouwd Blade Runner fans, maar het is logisch als je bedenkt dat dit de versie is die regisseur Ridley Scott het meest heeft gepand. Hij heeft het vurig afgedaan als een verraad aan zijn artistieke visie. Toen Scott tijdens het filmen zijn budget verdubbelde, kregen de producers die hij aan boord bracht een groter deel van de invloed, en ze wilden dat de film hun zin kreeg.
Voorbij was de dubbelzinnigheid dat Deckard misschien niet menselijk was, terwijl de huiveringwekkende voice-over van Harrison Ford werd toegevoegd omdat producenten vonden dat het verhaal van de film te verwarrend was voor het publiek na testvertoningen. Ook toegevoegd is ongebruikt beeldmateriaal van De glans terwijl Deckard en Rachael Los Angeles verlaten om hun nieuwe leven in de bergen te beginnen omdat het publiek een 'happy end' wilde.
4INTERNATIONALE THEATRISCHE RELEASE (1982)
De internationale theatrale release van Blade Runner bijna identiek aan de theatrale release in de VS, het is gewoon gewelddadiger en verontrustender, wat het een R-rating geeft. Het bevat dezelfde voice-oververtelling van Harrison Ford en hetzelfde 'happy end' dat in de Amerikaanse theatrale versie werd gedwongen, maar bevat grafische scènes die de verhaallijn in sommige opzichten overtuigender maken met meer op het spel.
Deze versie werd begin jaren '90 daadwerkelijk op VHS uitgebracht in de VS als onderdeel van de 'Criterion Collection', als onderdeel van een speciale '10th Anniversary Edition', en was nog in 2015 te zien op HBO. producenten dachten dat ze te schokkend waren voor het Amerikaanse publiek, haalden de 'The Final Cut'-versie, de meest gruwelijke daarvan was dat Roy Batty zichzelf stigmata geeft.
3DE WERKDRUK (1982)
De workprint-versie van de film werd voorafgaand aan de theatrale release van de film vertoond op speciale vertoningen in Denver en Dallas in 1982 en werd in 1992 uitgebracht als de enige 'director's cut' van de film zonder toestemming van Ridley Scott. Waar het publiek in 1982 in verwarring was, leken ze in 1990 dankbaar te zijn toen de film opnieuw werd vertoond, wat studio's inspireerde om de nieuwe release van de film goed te keuren.
Deze versie bevat geen verhaal van Harrison Ford, noch de aftiteling waarin het achtergrondverhaal van de Replicants wordt uitgelegd, en het definieert ze als 'synthetische mens met parafysische vermogens, met huid- / vleescultuur'. Er is geen 'eenhoorn-droomsequentie' zoals in de door Ridley Scott goedgekeurde Director's Cut, Deckard geeft zijn eigen verhaal terwijl hij Batty ziet sterven, en Deckard en Rachael rijden niet weg de zonsondergang in.
tweeDE DIRECTEUR'S CUT (1992)
Deze release van de film uit 1992 is goedgekeurd door Ridley Scott, hoewel hij zelf geen toezicht hield op de montage. Dat overhandigde hij aan Michael Arick, conservator van de bioscoop, die werkte met Scott's aantekeningen en een 70 mm-afdruk van de film uit 1982. Het komt zo dicht mogelijk bij Scott's visie als destijds mogelijk was, en het combineerde elementen van de workprintversie met elementen van de Amerikaanse theatrale versie.
Hoewel het leuk is om de vreemd geforceerde vertelling van Harrison Ford weg te hebben, koos Scott ervoor om de beruchte scène op te nemen waarin Deckard in slaap valt aan de piano en een droom heeft van een eenhoorn die door een bos rent, wat suggereert dat hij in feite een Replicant is, en de film meer maakt. dat hij zijn identiteit in twijfel trekt in plaats van een detectiveverhaal. Dit is de versie waarin Gaff hem aan het einde een origami-eenhoorn achterlaat, wat suggereert dat Deckards dromen hem bekend zijn, waardoor zijn herinneringen kunstmatig zijn, net als die van Rachael. Het 'happy end' met hem en Rachael wordt ook weggelaten.
1THE FINAL CUT (2007)
Ten slotte bracht Ridley Scott in 2007 'The Final Cut' uit, de gelijknamige versie van zijn sciencefiction-meesterwerk ter gelegenheid van zijn 25-jarig jubileum. Het is de best uitziende versie van de film, op een aantal manieren verbeterd door moderne speciale effecten en door het verwijderen van onnodige rommel in het algemene verhaal. Het is de versie die de meeste fans tegenwoordig bekijken, en niet voor niets; het is Scotts film zoals hij het altijd van plan was.
De vertelling van Harrison Ford is verdwenen, net als het cliché 'happy end', maar Deckards eenhoorndroomsequentie blijft behouden, zelfs iets langer gemaakt. Het bevat ook de meer brutaal gewelddadige scènes uit de internationale cut, waaronder Batty die zichzelf stigmata geeft, en bevat de prachtige volledig gerestaureerde versie van de score van Vangelis. Of je nu gelooft dat Deckard wel of geen replicant is, het valt niet te ontkennen dat deze versie een tot nadenken stemmend meesterwerk is.