The Church in the Darkness lijkt een interessant concept te hebben, maar de realiteit is dat infiltreren in een sekte uit de jaren 70 niet zo leuk is als het lijkt.
The Church in the Darkness lijkt een interessant concept te hebben, maar de realiteit is dat infiltreren in een sekte uit de jaren 70 niet zo leuk is als het lijkt.
Op het oppervlak, De kerk in de duisternis lijkt een spannend spel. Het begint met een ex-politieagent, Vic, die aankomt in Freedom Town, een dorp dat in de jaren zeventig is opgericht door een groep sekteleden in een afgelegen regio van de Zuid-Afrikaanse jungle. Vic is op zoek naar zijn neef, die is weggelopen om zich bij een sekte aan te sluiten die een breuk met de Amerikaanse kapitalistische samenleving belooft. De stad houdt echter niet van buitenstaanders en heeft overal bewakers geplaatst, bewakers die iedereen neerschieten die daar niet thuishoort.
Gameplay houdt in dat Vic door Freedom Town dwaalt zonder betrapt te worden om zijn neef te vinden, die al dan niet wil vertrekken. Tijdens zijn omzwervingen leert Vic meer over Freedom Town door items die hij vindt door in cabines te zoeken, en door leden die met hem willen praten. Wat maakt De kerk in de duisternis uniek is echter dat geen twee playthroughs hetzelfde zijn. Elke run heeft verschillende persoonlijkheden voor de sekteleden en leiders, evenals verschillende manieren om het spel te benaderen.
Blijf scrollen om te blijven lezen Klik op de onderstaande knop om dit artikel in snelle weergave te starten.
In het begin kan Vic verschillende items kiezen om mee te nemen naar Freedom Town. Deze items omvatten medische kits, evenals alarmuitschakelingskits en pistolen. Exploratie zal meer items aan het licht brengen, waarbij Vic kasten en bureaus controleert. Deze items worden echter willekeurig voor elk spel gegenereerd, dus Vic zal niet altijd vinden wat hij nodig heeft. Er is een reeks brochures, brieven en documenten die de waarheid achter de sekte onthullen, evenals kleding die Vic kan gebruiken om minder argwaan te wekken.
De kerk in de duisternis klinkt als leuk op papier, maar de realiteit is dat infiltreren in een sekte niet zo leuk is als het lijkt. Om te beginnen is de kaart die Vic verkent klein, en het enige dat niet verandert bij elke playthrough. Hoewel spelers voor elk nieuw spel op verschillende locaties worden gedumpt, wordt het herhaaldelijk eentonig om over zo'n klein gebied te reizen. De stealth is ook niet echt leuk. Verborgen blijven is te gemakkelijk: spelers kunnen gewoon rondrennen uit het zicht van sekteleden. Vic kan ook achter sekteleden sluipen en ze uitschakelen, met dodelijke of niet-dodelijke middelen. Dat is echter de omvang van stealth-gameplay.
Er zit ook heel weinig diepgang in het verhaal van de sekte. Hoewel de persoonlijkheid met elke playthrough verandert, gedragen sekteleden zich elke keer op dezelfde manier en zullen ze altijd buitenstaanders op zicht schieten. Het enige dat echt verandert, is als Vic wordt gevangengenomen. Als Vic tijdens zijn verkenning grotendeels niet-dodelijk is geweest, wordt hij in een kooi gestopt en kan hij door het spel ontsnappen en verder spelen. Als Vic echter de woede van sekteleden heeft opgewekt, wordt hij dood verklaard en is het spel afgelopen.
Visueel ziet de game er behoorlijk uit, en vanuit het oogpunt van bovenaf leent het zich goed voor de beschikbare gameplay-mechanica. De stemacteurs zijn ook best goed. De echte ondergang van het spel is echter de lengte: je zou het spel in slechts 30 minuten kunnen voltooien. Het idee is dat spelers de titel meerdere keren willen spelen voor verschillende ervaringen. Die ervaringen zijn echter niet verschillend genoeg: het begint na de tweede of derde keer eentonig aan te voelen.
In zijn ziel, De kerk in de duisternis begint met een fascinerend concept: infiltreren in een sekte. Het idee dat de sekte tijdens elke playthrough een andere persoonlijkheid heeft, is ook uniek. De grote ideeën voldoen echter niet aan de hype met een game die zo klein is en de speler weinig te doen heeft.
De kerk in de duisternis is nu uit voor pc, Xbox One, PS4 en Nintendo Switch. Screen Rant is voor deze recensie voorzien van een PS4-downloadcode.