Parallel Mothers, het Spaanse drama uit 2021, geschreven en geregisseerd door Pedro Almodóvar, is een onwrikbare kijk op moederschap, liefde en verlies.
Pedro Almodovar's Parallelle moeders brengt prachtig de zalige hoogtepunten en pijnlijke dieptepunten van het moederschap tot uitdrukking, subtiel verteld door het verhaal van twee alleenstaande vrouwen die noodlottig een ziekenhuiskamer deelden. De Spaanse film combineert op meesterlijke wijze levendige beelden en emotionele spanning om een meeslepend verhaal te creëren dat de gebruikelijke clichés, stereotypen en andere valkuilen van het genre vermijdt. Ontwapenend herkenbaar en onvoorspelbaar, Parallelle moeders is een onwankelbare en onvergetelijke kijk op moederschap, liefde en verlies.
Parallelle moeders heeft een duidelijk - zij het vaag - uitgangspunt: Janis (Penélope Cruz) en Ana (Milena Smit) komen uit heel verschillende lagen van de bevolking, maar hechten veel waarde aan hun gedeelde ervaring om als alleenstaande moeder te bevallen. Janis is de belangrijkste focus, en ze staat voor ongebruikelijke uitdagingen als nieuwe ouder. Dit wordt nog gecompliceerder wanneer de biologische vader van het kind, Arturo (Israël Elejalde), het veronderstelde vaderschap van het kind in twijfel trekt. Ana, die veel jonger is, heeft haar eigen worsteling met haar nieuwe rol, dankzij haar gebrek aan een emotioneel stabiel gezinsleven. In beide gevallen is de stress van de opvoeding niet het probleem; deze parallelle moeders hebben eerder innerlijke demonen om mee te kampen.
Gerelateerd: The Tender Bar Review: een meanderend, maar hartverwarmend coming-of-age-verhaal
Parallelle moeders is een unieke vrouwelijke film. Met uitzondering van Arturo zijn alle hoofd- en bijrollen - in ieder geval degenen die op het scherm verschijnen - vrouwen. De mannen zijn overwegend de vijfde zaak van de belangrijkste interesse van de plot: moeders en de moederlijke ervaring. Het is passend dat dit een diep empathische film is die gefabriceerde conflicten schuwt voor een veel genuanceerder benadering van het vertellen van verhalen. De initiële setup en werkscènes zijn smaakvol gedaan, leunend op de uitvoeringen in plaats van een vals conflict te creëren met druk camerawerk of climaxmuziek. Het resultaat is een fascinerend verhaal dat door en door geloofwaardig aanvoelt en toch onvoorspelbaar en spannend blijft.
Penélope Cruz is het hart en de ziel van Parallelle moeders . Cruz werkt regelmatig samen met Pedro Almodóvar, en hun bekendheid blijkt: de regisseur legt elk subtiel gebaar, elke blik en elke ademhaling perfect vast. Cruz straalt als een kersverse moeder, maar heeft na verloop van tijd het grauwe, uitgeputte uiterlijk van een alleenstaande ouder die worstelt om de eindeloze en zeer vermoeiende verantwoordelijkheden van het ouderschap bij te houden. Milena Smit biedt een bevredigende tegenhanger voor Cruz en toont haar eigen diepgang als acteur. De 25-jarige heeft een kleinere rol in het algemene verhaal, maar laat evenveel indruk achter, wat aantoont dat ze een rijzende ster is om op te letten. De chemie tussen de twee knettert; het feit dat Smit zo moeiteloos een scène kan delen met zo'n veelgeprezen actrice zonder overschaduwd te worden, is een indrukwekkende prestatie.
Parallelle moeders is geschreven door Almodóvar, die het verhaal vakkundig vertelt door middel van zijn doordachte, precieze richting. Hij zorgt voor elke opname en vult het frame met levendige kleuren, texturen en patronen. Elk schot dient een doel. De gevoelens en ervaringen van de personages worden vakkundig gecommuniceerd via subtiele momenten: hoe ze staan, de afstand tussen de personages, zelfs de manier waarop het licht op hun gezicht valt, elk beeld is een microkosmos voor het innerlijke leven van de personages. Het is heerlijk suggestief van begin tot eind. Je zou kunnen kijken zonder audio, zonder ondertitels, en toch volledig in het verhaal opgaan. Dat wil niet zeggen dat het schrijven zelf ontbreekt - het schrijven komt eerder overeen met de cinematografie in expertise. Er zijn veel draden die geleidelijk in het algemene verhaal worden verweven, waarbij elke onthulling - hoe schokkend ook - eerder is opgezet, terwijl ze voortdurend de verwachtingen van het publiek tarten. Het is een moeilijke benadering van filmschrijven, maar Almodóvar slaagt erin.
Waar Parallelle moeders onderscheidt zich echter door de thema's, die de film verheffen tot meer dan alleen een goed of vermakelijk verhaal. Hoewel de speelfilm ogenschijnlijk over het moederschap gaat, gaat het op een dieper niveau over gedeelde geschiedenis, lot en erfenis. Janis' relatie met Arturo begint omdat ze zijn hulp nodig heeft bij het oplossen van een kwestie uit het verleden van haar familie. Ana en Janis kruisen elkaar herhaaldelijk, geheel bij toeval, maar raken intrinsiek verstrikt in elkaar door een gedeelde tragedie. Terwijl veel andere films eindige, schone resoluties bieden, Parallelle moeders verwerpt dat idee, in plaats daarvan, met het argument dat gebeurtenissen uit het verleden onze toekomst op onvoorspelbare manieren kunnen bepalen. Het is een volwassen boodschap voor het publiek en maakt deel uit van wat maakt Parallelle moeders zo'n unieke en charmante film.
Volgende: Jockey Review: een sportdrama zoals je nog nooit hebt gezien
Parallelle moeders is 123 minuten lang en heeft een R voor enige seksualiteit.